Ik vraag me af: hoe zit dat nou…
MILIEU & KLIMAAT
Het thema MILIEU & KLIMAAT is maatschappelijk en politiek een telkens heter hangijzer. De heersende uit angst en onwetendheid gevormde meningen en overtuigingen over deze met elkaar in verband staande fenomenen overschreeuwen de door onderzoek gevormde wetenschappelijke expertise en de spirituele kijk erop. De overheersende negatieve krachten uiten zich tegenwoordig met veel kabaal en overlast veroorzakend, met de bedoeling bepaalde resultaten vooral snel af te dwingen. En zolang de angst voor escalatie op het gebied van natuurrampen, milieuproblemen en andere zaken die ons beheersen toeneemt, blijft het negatief van de mensheid groeien. De dominerende angst door onwetendheid wordt gevoed door het ontbreken van een helder zicht op en inzicht in het grotere plaatje en ons aandeel daarin.
MILIEU
Om te beginnen met het milieu: het kan niemand ontgaan zijn dat onze leefomgeving zwaar verontreinigd en in vele opzichten vergiftigd is. Ook de link van de opvallende ziekteverschijnselen naar gif in voedsel, water en lucht die we inademen, is al gelegd. Neem nu van de zware metalen bijvoorbeeld lood, dat al zolang wordt gebruikt en daardoor werkelijk overal in zit, is niet meer, wat de driedimensionale denkers ook verzinnen, uit het milieu weg te krijgen. Het generatieslang exploiteren van onze planeet, van groepen mensen en dieren, dat tot op de dag van vandaag voortduurt, kan gewoon niet zonder gevolgen blijven. Destructie en degeneratie roepen we hiermee over onszelf af. Wij mensen zijn druk bezig onszelf te verwoesten, doordat we de natuur en het milieu vernietigen en daarbij, wat van groot belang is te beseffen, de enorme krachten van de aarde en haar natuurwetten zwaar onderschatten. De mens wordt slachtoffer van zijn eigen zijn, zou je kunnen zeggen. Aan de in deze tijd al lang over onszelf afgeroepen degeneratie kan niemand zich nog onttrekken. We hebben het allemaal in meer of mindere mate mee helpen veroorzaken, wat tot gevolg heeft dat we niets meer kunnen voorkomen, hooguit iets op de langere termijn afremmen of activeren. Maar één geruststellende gedachte blijft: wij zijn ondanks alles echt niet in staat de planeet te verwoesten.
In tegenstelling tot de grote groep mensen die, het economisch eigenbelang vooropstellend, de aarde blijft uitbuiten, groeit er een zich van de urgentie bewuste groep van in deze tijd levende mensen. Mensen die niet protesteren tegen, maar de noodzaak inzien de eigen houding omtrent het milieu en het eigen leven in verhouding met het geheel te veranderen. De wil hebben zo weinig mogelijk de ander, de mensheid en zichzelf te schaden en in harmonie te leven met de omgeving, mensheid en zichzelf. Eén ding is zeker: behoren wij tot deze laatstgenoemde groep, dan beseffen we, ondanks de vernietiging alom, dat het de moeite waard is zelf zo zuiver mogelijk in harmonie te leven met alle levende wezens, omdat we dan in elk geval ons licht laten schijnen in onze directe omgeving en ons individuele karma tot een positieve kracht maken voor de toekomst. Aan de heftige gevolgen van het uitbuiten van de aarde, het vernietigen van de natuur en milieu, samenkomend in het groepskarma waar wij in deze tijd allemaal mee te maken hebben, kan ook de laatste groep niet ontsnappen.
KLIMAAT
Tussen bovengenoemde groepen staat een derde groep: de voor wet en regelgeving verantwoordelijke bestuurders van deze wereld. De discussies over natuur, milieu en klimaat lopen hoog op en telkens opnieuw blijkt een positieve beslissing ten gunste van het geheel het te verliezen van de naar economische voordelen overhellende compromissen. De regels en wetten zijn vaak gunstig voor de ene groep en ongunstig voor de andere en andersom, en niet meer te volgen door de ingewikkeldheid van de vaak driedimensionaal bedachte schijnoplossingen.
Kennis hebben van het feit dat klimatologische verandering maar voor een deel door de mensheid veroorzaakt wordt, en onontkoombaar is door het gegeven dat onze planeet, zolang die bestaat, door verschillende fases gaat en vele cycli kent, waarin veranderingen plaatsvinden, nodigt uit andere, meer daarop afgestemde, ter zake doende politieke beslissingen te nemen. In de geschiedenis is bekend dat de aarde hitte- en ijstijden heeft gekend. Het is een bij de natuur horend fenomeen, dat voortdurend aanpassingen plaatsvinden waarin zich nieuwe mogelijkheden ontwikkelen. Zelfs zonder de mens gaat de aarde door meerdere fases van verandering, waarvan die van het klimaat nu merkbaar gaande is.
Het aandeel van de mens aan de klimatologische verandering is, zoals hierboven beschreven, de emotioneel zelfzuchtige manier van omgang met de krachten van de natuur – ‘blind’ daarvoor en het milieu – de zucht naar altijd maar meer – en de aanhoudende exploitatie van de aarde voor welvaart en economisch gewin.
Wat ik me nu uiteindelijk afvraag: hoe groot is de groep met het algemeen besef dat de tijd van transformatie is aangebroken en dat, in tegenstelling tot de verwachte toename, het dalen van de wereldbevolking door ziektes, natuurrampen en oorlogen, daar de tekenen van zijn? Hoe groot is het besef dat we niet voor niets in deze tijd op deze planeet leven, waar de diepte- en hoogtepunten cyclisch gezien nergens anders zo groot zijn als op deze aarde? Hoe groot wordt de vreugde ervaren dat we de gaande transformatie kunnen dienen en in staat zijn ons aandeel te leveren aan het vinden van een nieuwe balans? En het allerbelangrijkste is toch wel te weten dat we dat doen door cyclische overgangen te helpen begeleiden in afstemming met de kosmische krachten. Dit is niet alleen van essentieel belang voor de mensheid, maar evengoed voor de aarde, én voor de kosmos.