Ik vraag me af: hoe zit dat nou…
DOOD & BEWUSTZIJN
In deze nieuwsbrief betreft de overpeinzing DOOD & BEWUSTZIJN. Twee nauw met elkaar verbonden begrippen, die in de driedimensionale wereld van menselijk denken nog geen erkenning vinden. De dood lijkt voor velen vaak zo doelloos, doordat het doel van de ziel – het bewustzijnsaspect – niet gekend is. Dit heeft tot gevolg dat het op emoties gefundeerde geloof in hemel en hel de rationele benadering van ‘de dood als definitief einde’ in onze huidige maatschappij het luide tegenantwoord is.
En door de overtuiging van deze klaarblijkelijk grote, uit alle lagen van de bevolking bestaande groep, vraag ik me af: hoe zit dat nou… hoe kan het dat in dat hele grote Heelal waarin onze kleine planeet Aarde een functie heeft, gedacht wordt dat de mens maar één leven heeft dat vervolgens voor eeuwig eindigt? Wat heeft het leven dan voor zin?
Dit gedachtegoed van vooral de westerse wereld wakkert de wens aan het leven ondanks alles zo lang mogelijk te rekken en is zodanig gemeengoed geworden dat de medische wereld en de farmaceutische industrie daar gretig op inspelen. De belangen van beide zijn zo groot dat kwantiteit boven kwaliteit is komen te staan en ik me afvraag: “Wie dient wie? Dient de wetenschap de mensheid of de mensheid de wetenschap?” Het resultaat is in ieder geval dat mensen, onder welke omstandigheden dan ook, langer leven, het zorgsysteem vastloopt en de belangen niet meer te betalen zijn.
In feite handelen de farmaceutische industrie en de daarvan afhankelijke artsen, evenals sommige vanuit religieus oogpunt denkenden, mensonterend door mensen tegen wil en dank in leven te houden.
Begrijpelijk is dan ook de roep om een menswaardig levenseinde, in elk geval voor mensen die helder van geest, niets meer kunnen door een door ouderdom niet meer functionerend en dienstdoend lichaam. Het natuurlijke stervensproces is zo geremd door alle toegediende medicatie, dat hulp nodig is het leven, dat schreeuwt om losgelaten te worden, te bevrijden.
DOOD, EEN PROCES VAN EENWORDING
De dood wordt alleen in de uiterlijke wereld ervaren als een schrikbeeld dat zich vanuit het instinct ven zelfbehoud heeft opgebouwd. In de innerlijke beleving is het een bevrijding van de belemmeringen van het fysieke bestaan, evenals van het ingekapselde bewustzijn op verschillende niveaus. De dood is een natuurlijk en een wenselijk proces dat we cyclisch ondergaan. Sterven is het gewoonste verschijnsel van de planeet en het eeuwigdurende proces van eenwording is het doel ervan.
In de zichtbare wereld is het vallende blad van de boom dat één wordt met de aarde daar een eenvoudig voorbeeld van. Toon Hermans beschrijft dit proces op de zijn bekende manier in een van zijn kleine filosofische ‘versjes’:
“De bomen komen uit de grond
En uit hun stam de twijgen
En ied’reen vindt het heel gewoon
Dat zij weer bladeren krijgen.
We zien ze vallen op de grond
En dan weer opnieuw groeien
Zo heeft de aarde ons geleerd
Dat al wat sterft zal bloeien.”
Een ander voorbeeld van overeenkomst is het proces van de nachtelijke slaap: in wezen sterven we tijdens de slaap even, we hebben ons lichaam verlaten en leven en werken op een ander gebied. Ons bewustzijn of gevoel van gewaarwording is ergens anders geconcentreerd. Het proces van de dagelijks terugkerende slaap en het cyclische proces van sterven zijn identiek, met het enige verschil dat de levensdraad verbonden blijft, waardoor de weg terug naar het lichaam standhoudt.
Bij de dood wordt de levensdraad afgesneden en kan de bewustzijnsdraad niet meer gebruikt worden om tot het lichaam terug te keren. De dood is letterlijk de terugtrekking uit het hart en uit het hoofd van twee energiestromen, waardoor het bewustzijn verdwijnt en het lichaam uit elkaar valt. De bewustzijnsdraad en de levensdraad worden weer verenigd tot één energiestroom, die vanaf de geboorte in tweeën gesplitst verankerd was in hart en hoofd.
Wordt in de medische wereld het bestaan van de ziel erkend en de relatie tot het lichaam wetenschappelijk aangetoond, dan kan de dood zijn ware plaats in de wetenschap vinden. Het inzicht dat de dood een kwestie is van loslaten van de vorm die we tijdelijk hebben aangenomen, en daarbij de scheiding tussen persoonlijkheid en ziel wegvalt, kan de dood als een proces van eenwording worden ervaren. Het lichaam wordt teruggegeven aan de aarde en de ziel gaat op in de universele ziel als geheel.
Hoe mooi is het dan als de behandelende artsen en de farmaceutische industrie met deze kennis en nieuwe ontdekkingen bewust voor kwaliteit van leven en sterven kiezen en daarmee weer de mensheid dienen.