De eenvoud van esoterie

Deel van een groot samengesteld geheel

De eenvoud van esoterie leren we kennen vanaf het moment dat we beseffen dat we deel uitmaken van een immens groot, samengesteld geheel, waarin alles bestaat. We spreken dan over de veelheid in de eenheid. Aandacht voor de materialistische veelheid maakt en houdt alles ingewikkeld, wat, opvallend genoeg, juist als interessant wordt ervaren door degenen onder ons die de eenvoud schuwen. De complexiteit van het materialistische denken neemt evenwel af, als we beseffen dat de kosmos op alle mogelijke frequenties door de materie heen werkt, dat materie niet meer en niet minder is dan het negatieve aspect waar positieve krachten op inwerken. En het zijn deze kernkrachten waar het in de esoterie om draait.

Groeiend besef van de ongeziene werelden

Gelukkig hebben we tegenwoordig het punt bereikt, dat we het grove materialisme van het verleden steeds meer achter ons laten en overgaan naar een groeiend besef van de ongeziene werelden en de werkelijkheid ervan. Dit heeft tot gevolg dat ook de behoefte groeit daar wetenschappelijke kennis over te vergaren. Zoals ik al eerder schreef, zal in eerste instantie elk voor wie dan ook nieuw esoterisch gezichtspunt aangenomen worden als hypothese, om daarna, ervan bewust geworden, eenvoudigweg het bewijs te vinden in het leven van alledag, waarin de resultaten van de uitwerking zichtbaar zijn.

Alles wat bestaat is atomisch

Zo gecompliceerd als de veelheid van de delen binnen het geheel lijkt, zo fundamenteel is de eenvoud van de eenheid. Deze schuilt in het feit, dat alles wat bestaat atomisch is, leeft in een bol met een positieve kern en een negatief omhulsel, en van groot tot klein bestuurd wordt door dezelfde wetten. Bij elk atoom gaat het om het bevrijden van de essentie, of anders gezegd: van de levenskern. En hoe dit proces in zijn werk gaat, brengt ons bij het fascinerende onderwerp van transmutatie. Hoewel het thema immens groot is, blijft het evengoed in de kern eenvoudig. Transmutatie betekent de overgang van de ene toestand van bestaan naar de andere door de werking van vuur. Deze macht om te veranderen door toepassing van warmte heeft al eeuwenlang de aandacht, eerst van de alchemisten die metalen in goud trachtten om te zetten, en tegenwoordig vooral van de kerngeleerden met hun centrales en programma’s. Hieraan toegevoegd biedt de aanstaande wetenschap van klank ruimere mogelijkheden om de kracht in het atoom vrij te maken. Alles draait om het verhogen van de frequentie, en klank is daar de uitdrukking van. Door het gebruik van klank zijn enorme resultaten te behalen en wordt er een nieuw terrein van ontdekking geopend.

Het transmutatieproces, straling en radioactiviteit

Spreken we over transmutatie, dan hebben we het meteen ook over straling en radioactiviteit, die we nu, door onwetendheid, als sterk bedreigend ervaren. Maar naarmate we de werking meer begrijpen, ontdekken we dat alle hoedanigheden van straling voortkomen uit het aan de gang zijnde transmutatieproces. Ook wij zijn als mens radioactief en stralen op dezelfde manier als bijvoorbeeld het radioactief mineraal, alleen met dit verschil dat de graad of trilling anders is. Het heelal is een wereld van frequentie, waarin de meest vaste vorm de laagste en de meest ijle de hoogste frequentie heeft. De hele kosmos is opgebouwd uit steeds hogere vormen met een telkens daaraan verbonden grotere straling. Al met al zullen we het hebben over de natuurlijke radioactiviteit in het algemeen, omdat die technisch gezien, zonder uitzondering, van toepassing is op alle atomische lichamen.

Innerlijke positieve kernkracht

Oppervlakkig beschouwd lijkt het proces van transmutatie een gevolg van uiterlijke factoren, maar in wezen is het een resultaat van de innerlijke positieve kernkracht, die zo’n enorme trillingssnelheid bereikt, dat die uiteindelijk de elektronen – de negatieve delen van het bolvormig omhulsel van het atoom – uit elkaar drijft, en deze over zo’n afstand verspreidt, dat de wet van afstoting gaat overheersen. Ze worden niet meer aangetrokken door hun oorspronkelijke middelpunt, maar zoeken een ander. De atomische bol verdwijnt, de elektronen komen onder de wet van afstoting, en de centrale essentie ontsnapt en zoekt een nieuwe sfeer. (We kunnen hierin enige vergelijking vinden met de relativiteitstheorie van Albert Einstein, waarin hij aangeeft dat energie vastgehouden kan worden in materie met een massa en dat die energie weer vrij kan komen!).

De tweevoudigheid van het transmutatieproces

Omdat alles binnen het zonnestelsel tweevoudig is, zowel negatief als positief: positief wat zijn kern betreft en negatief wat de grotere bol aangaat, is het transmutatieproces eveneens tweevoudig, waardoor het zich in twee fasen voltrekt. In het eerste stadium is het noodzakelijk gebruik te maken van uiterlijke factoren, om de innerlijke positieve kern te versterken, te onderhouden en te ontwikkelen. Deze periode van het systematisch voeden van de innerlijke vlam zorgt voor een toename van de kernkracht. Daarop volgt een tweede stadium waarin de uiterlijke factoren niet meer van belang zijn en het innerlijke centrum van het atoom met rust gelaten kan worden om zijn eigen werk te doen. Voor ons mensen betekent dit dat we de eerste fase hebben afgerond en klaar zijn om onze aandacht te verleggen van de uiterlijke maatregelen ten behoeve van het welzijn van lichaam en geest, naar het innerlijke leven vanuit onze krachtig stralende essentie, om vervolgens vol vertrouwen onvoorwaardelijk te leven.

De inwendige warmte van het atoom

In dit tweede stadium van het transmutatieproces is de inwendige warmte van het atoom zodanig toegenomen dat die de uiterlijke overtreft. Hierdoor straalt het atoom uit en is de bolvormige wand afgebroken. De elektronen of negatieve eenheden zochten een nieuw middelpunt, en het ontsnapte centrale leven is, na zelf negatief te zijn geworden, samengesmolten met een positieve kern van een hogere frequentie. De periode van het zoeken naar het positieve leven van een groter atoom is het moment van het tijdelijk uitgaan van het licht, dat later, dan krachtiger uitstralend, weer tevoorschijn komt. (Zou dit het principe zijn van het zwarte gat, vraag ik me af?)

Hoe hoger de frequentie hoe groter de uitstraling

Datgene wat uitstraalt is altijd de centrale kern van het atoom en in ieder natuurrijk een en hetzelfde. De oorzaak van straling is telkens te vinden in het aantrekkingsvermogen van de positieve innerlijke vlam, die door een steeds hogere frequentie de uitstraling doet toenemen. Wij klimmen zo net als alles dat bestaat op door voortdurend de cyclus op een hoger niveau te herhalen tijdens de ontwikkelingsgang naar eenheid. De eenheid van alle leven, die in verband staat met straling: het product van transmutatie.
En zo eenvoudig is het.