De op vooroordelen gebaseerde mening
De onwetende mening wordt tegenwoordig, of er om gevraagd is of niet, kwistig gespuid via de vele mediavormen. Een meestal nutteloze op vooroordelen gebaseerde persoonlijke mening, die wij doorgaans beleven als kritiek, wordt onnadenkend geuit, mede omdat de vrijheid van meningsuiting als een grondrecht wordt beschouwd en er ergens op de achtergrond gedacht wordt dat een mening hebben aanzien geeft. Maar een mening zonder enige vorm van kennis en idealisme is niet meer dan een ongefundeerd, of hooguit aan de publieke opinie ontleend oordeel, dat verder geen enkel doel dient. Vooral voor jonge en onzekere mensen, beiden een makkelijk doelwit voor de eeuwige criticaster, is bekritiseerd worden fnuikend. Aanhoudende kritiek schaadt niet alleen de ander maar brengt degene die domweg oordeelt evengoed uit balans. Het werkt als gif dat geabsorbeerd wordt en doorstroomt naar de zwakke plek in ons fysieke systeem, waar het zich vastzet en uiteindelijk tot psychische en lichamelijke problemen leidt. Zo benadelen we met een afbrekend oordeel niet alleen de ander maar net zo goed onszelf.
Door transformatie de balans herstellen
Willen we op eigen kracht de balans weer herstellen, dan doen we dat door eerlijk te zijn in ons denken, spreken en handelen. Hierdoor kunnen we ons leven gaan richten op belangrijker zaken, zoals het met aandacht en met vooral broodnodig begrip anderen tot steun en verheffing te zijn. In het vorige artikel hebben we al kunnen lezen hoe seksuele energie kan worden omgezet in hogere vormen van creativiteit. Heeft deze transformatie eenmaal plaatsgevonden dan merken we al snel dat we een stuk flexibeler zijn en onze onwetende mening meer wetend kunnen bijstellen. De behoefte om anderen neer te halen verdwijnt dan geheid en onze interpretatie van iets of iemand verandert zodanig dat die duidelijk minder persoonlijk gekleurd is. De visie op de persoon, de situatie of op beide wordt verhelderd, waardoor bewustzijn groeit en idealisme weer een kans krijgt.
Idealisme als drijvende kracht
Idealisme kunnen we zien als een drijvende kracht die ons aanzet te werken aan een betere wereld. Idealisme staat gelijk aan de intuïtieve gedachte die aan het creëren voorafgaat. Is ons intuïtieve vermogen geordend dan doet ons concrete denken dienst als vertolker en kan de instroom van intuïtie vorm krijgen in onze gedachten, om vervolgens concreet te worden gemaakt in de driedimensionale wereld waarin we leven. Daarbij is het van belang te beseffen dat we onze ideeën of idealen pas kunnen verwezenlijken als we die mentaal kunnen overzien. Is dit het geval dan gaan we veel begrijpen van wat nu onbegrijpelijk is voor onze concrete visie. Op dit materiële gebied is het oorspronkelijke ideaal aan de behoeften van het dagelijkse leven van de grotere groep aangepast, waardoor die verwaterd is tot publieke opinie. Die is gelukkig, evenals de behoeften, aan verandering onderhevig en van de algemene staat van bewustzijn afhankelijk. Het is onze taak de wegen en middelen te vinden om de tot ideaal uitgegroeide, intuïtief ontvangen ideeën juist uit te voeren, zodat we aan de huidige veranderende behoeften van mens en aarde kunnen voldoen.
Het tot ideologie verworden ideaal
Idealisme kan echter ook verworden tot een ideologie die ons denken en handelen zodanig beïnvloedt dat we de realiteit uit het oog verliezen. De geschiedenis leert ons hoe mensen en groepen van mensen – meestal een leider volgend die de klok heeft horen luiden, maar niet precies weet waar de klepel hangt – een theoretisch idee najagen met een vast geloof dat alles onderweg geoorloofd is om dat ideaalbeeld te bereiken. Aan de uiteindelijke bedoeling van het in beginsel juiste ideaal wordt, door blind fanatisme en de zucht naar macht, stelselmatig voorbijgegaan. Hele bevolkingsgroepen worden opzij gezet of uitgemoord en de algehele publieke opinie wordt zo vergiftigd, dat de door misleiding onwetende mening kan zegevieren. We zien hoe tegengestelde meningen mensen en groepen van mensen tegenover elkaar doen staan, hoe scheuringen worden aangebracht binnen een gemeenschap door bijvoorbeeld aanhoudende (oorlogs)propaganda, gebruikt om schuldigen aan te wijzen, om mensen of iets naar eigen zeggen gerechtvaardigd de schuld te geven. Dit alles, deze laatste stuiptrekkingen van een verouderd tijdperk, is zo schadelijk voor een eerlijke en juiste beeldvorming voor de toekomst, dat elk weldenkend en bewust mens op z’n minst aanleiding ziet zich alvast in eigen kring te onthouden van welke beschuldiging dan ook.
Loskomen van vooroordelen
In het heden zien we zowel individueel als groepsgewijs beschuldigingen over en weer gaan en is het om die reden zo belangrijk dat we, voordat we onze zogenaamde eerlijke mening ventileren en iets of iemand daarmee onwetend veroordelen, in elke situatie zelf blijven denken. Wat ons op dit punt te doen staat, is de publieke opinie opwaarderen, zodat die langzaam maar zeker zo georganiseerd wordt dat we op den duur als mensheid loskomen van vooroordelen en we met een ontwikkeld, nuancegevoelig onderscheidingsvermogen alles meer in de juiste verhoudingen gaan zien. De behoefte om overal kritiek op te hebben verdwijnt dan, evenals de door misleiding onwetende mening. Zo komt er ruimte voor het besef dat we onze tijd wel beter kunnen besteden en dat we als deel van de mensheid als geheel een missie van wezenlijk belang hebben te vervullen. Deze algemene taak is erop gericht een wereld van juiste menselijke verhoudingen te creëren, waarin het geloof in de eenheid van de mensheid vooropstaat. Zo kan die als basis dienen voor niet alleen de vernieuwing van politiek, wetenschap en godsdienst, maar zeker ook van ons aller sociale leven.
