Opvoeding en onderwijs noodzakelijk voor ieder mens
Opvoeding en onderwijs heeft ieder mens nodig om te kunnen uitgroeien tot een verantwoordelijke blije wereldburger. Daar zal iedereen het over eens zijn. Maar hoe we dat wereldwijd optimaal vorm kunnen geven, blijft nog wel een vraag. Hoe worden we een wereldburger die de volle verantwoordelijkheid neemt voor het werk dat nodig is om juiste menselijke verhoudingen in de wereld tot stand te brengen?
Nadruk op werkelijke waarden
Eenvormigheid in opvoeding en onderwijs is niet mogelijk en zelfs niet aan te bevelen, omdat de verschillen in taal, achtergrond en cultuur altijd blijven bestaan. En toch is het noodzakelijk dat er een bepaalde eenheid in de fundamentele doelstellingen van de opvoedings- en onderwijssystemen bestaat, zodat die een gemeenschappelijke activiteit worden. Laten we beginnen te leren hoe we alles wat juiste menselijke verhoudingen tot dusver heeft tegenwerkt te verwijderen, en de nadruk gaan leggen op werkelijke waarden. Hiermee bedoel ik natuurlijk uit ons denken verwijderen en de zelfopgelegde belemmeringen voorbij het rationele tillen, zodat we plaatsmaken voor kennis over wat het leven in zijn totaliteit inhoudt, oftewel de zin van het leven leren zien.
Het uiterlijke verbinden met het innerlijke
Waar het om gaat is dat we van jongs af aan bekend raken met hoe we de wereld van het uiterlijke leven leren verbinden met die van het innerlijke bestaan, want wanneer we beseffen dat wij als individu nauw zijn verbonden met die ene mensheid, kunnen we de waarde van beiden leren zien. Het ware werk van opvoeding is eigenlijk om ons te leren op een juiste wijze te onderscheiden en de ware gevoeligheid voor bovenstaande visie te ontwikkelen. Of anders gezegd: gevoelig te worden voor werkelijke geestelijke waarden, zodat wij trefzeker aan het doel van onze ziel kunnen werken en datgene op aarde tot stand brengen wat op de lange termijn bijdraagt aan het geheel.
De ontwikkeling van het onderscheidingsvermogen
Het eerste wat belangrijk is in de opvoeding voor onze kinderen is het ontwikkelen van een juist gebruik van het onderscheidingsvermogen, van het vermogen tot kiezen en van zich een doel voor ogen stellen. De veranderde taak van ons als opvoeders wordt zichtbaar, wanneer wij ons gaan bezighouden met het in ieder kind aanwezige aangeboren idealisme en met de interessante taak onze kinderen van het ene verwezenlijkte doel naar het andere te leiden. In de toekomst zal dit vanuit eenheid, het gezichtspunt van de ziel zijn en niet meer zoals in het verleden gebeurde, en eigenlijk voor een groot deel nog steeds gebeurt, vanuit de gezichtshoek van een door een bepaald land voorgeschreven maatstaf. Dit is een belangrijk punt, want het zal de verschuiving van de aandacht van het niet-essentiële naar het essentiële brengen. Het gaat uiteindelijk om verantwoordelijk burgerschap, dat ooit wereldwijd onderwezen zal worden. Er zal op de wereld van werkelijke waarden de nadruk worden gelegd, evenals op een gezonde vorm van idealisme. En vooral de praktische toepassing van de idealen zal worden benadrukt. De wereld van verschijnselen en de wereld van waarden en bedoeling worden dan in het bewustzijn samengevoegd. Zo wordt van jongs af aan begonnen het uiterlijke met het innerlijke te verbinden, en leren we ons als individu met de wereld als een geheel te verenigen. Een geheel waarin binnen het kader van eenheid alles met elkaar verbonden is. Eenheid is er niet alleen van boven naar beneden, maar ook van links naar rechts en naar alle richtingen en vormt, zoals ik bij klankzangsessies wel waarneem, een bol die de oneindigheid vertegenwoordigt. Wordt op scholen onderwezen dat deze oneindigheid in ons geestelijk bestaan bedoeld is om te leren en inzicht te krijgen, dan wordt de intentie aangewakkerd om ten gunste van het geheel verder te reiken en een steeds hoger doel na te streven. Is nu binnen die eenheid alles beleefd en is een totale ontwikkeling ondergaan, gaan we over naar een andere dimensie waar we niets meer hoeven te leren, niet meer hoeven te zoeken naar oneindigheid om te weten dat alles oneindig is. Ervaren is niet meer nodig op het moment dat we alle ervaringen buiten ons naar binnen hebben weten te brengen. Op dit punt van ontwikkeling bereiken we glorieus een staat van zijn waarin we in dienst van het geheel anderen iets kunnen leren door te openbaren, te laten zien.
Hoe mooi en zinvol is dat!
Opvoeding nog gebaseerd op het verleden
Opvoeding heeft zich over het algemeen genomen beziggehouden met het samenvatten van het verleden, waarop we tot op de dag van vandaag nog blijven voortborduren. Onze huidige kennis, op elk gebied, is gebaseerd op de bereikte resultaten van menselijk denken uit vervlogen tijden. We zouden kunnen zeggen dat onze opvoeding terugkijkend en niet, zoals hierboven beschreven, vooruitziend is. Wat mijzelf betreft: vanaf het middelbaar onderwijs werd mij al snel duidelijk dat ik ongeschikt was voor het geheugen-trainend onderwijs van toen, van het uit het hoofd geleerde kunnen opdreunen. Dat is niet echt iets leren, weet ik nu, dat is niet meer dan iets toevoegen aan de ratio. Dan gaat het erom wie het beste kan onthouden in plaats van leren begrip te krijgen van hoe het werkt. Tegenwoordig is er al veel verbeterd, maar zien we nog steeds dat het huidige onderwijs ongeschikt is voor nog heel wat kinderen en hoognodig verder hervormd dient te worden. Het groeiend aantal hoogbegaafde, en -gevoelige leerlingen in de hedendaagse maatschappij geeft het signaal af dat zij meer nodig hebben dan het trainen van de ratio, en behoefte hebben aan het in contact leren komen met waar het in het leven werkelijk om gaat: met begrip en inzicht datgene tot stand brengen wat de totale aarde ten goede komt. Opvoeding en onderwijs zijn méér dan geheugentraining, en méér dan inlichten over het verleden en de verworvenheden ervan. Het is natuurlijk niet de bedoeling het verleden te negeren, maar wel om in zijn eigen context bestudeerd en begrepen te worden om van daaruit in het heden iets nieuws voort te kunnen laten komen voor de toekomst, want er blijft een groot verschil tussen geheugentraining en zelf denken, tussen het kennen van feiten uit boeken en het uit ervaring leren inzicht en doorzicht te krijgen in gebeurtenissen in ons dagelijkse leven en op het wereldtoneel.
Van jongs af aan zelf leren denken voor de toekomst
In de toekomst zullen we ons daarom in de eerste plaats bezighouden met het aspect van het denkvermogen, met van jongs af aan zelf leren denken, zodat we kunnen afstappen van het in het geheugen stampen van al die oude en schoolse leerstof over het aardse bestaan. Het gebruik van ons denkvermogen is noodzakelijk om uiteindelijk aansluiting te vinden met het universele bewustzijn of denkvermogen, waardoor we het innerlijke met het uiterlijke leren verbinden.
We kunnen al een start maken bij onze heel jonge kinderen, wanneer ze in de waarom-fase zijn. In plaats van te antwoorden op hun vragen, of deze trachten te omzeilen, draaien we het proces om en stellen wij de vraag, waardoor we al snel de verantwoordelijkheid voor het beantwoorden ervan bij onze kinderen leggen. Op deze manier wordt de oplossing van een vraag in het denkvermogen van onze kinderen gebracht, wat leidt tot een natuurlijke houding van naar binnen gericht zoeken naar een antwoord. En uit ervaring kan ik zeggen: dat beklijft.
Lees meer over opvoeden in het artikel ‘Waar komt hooggevoeligheid vandaan?‘
